Uit de antwoorden op de enquete over liefdesverdriet bleek dat wraakbehoefte een nu en dan weerkerend motief is bij breuken in relaties.

Is wraak altijd slecht?

Kan het, mits in subtiele vorm gepleegd, niet een natuurlijk verweer zijn van een mishandeld mens? Is het met sommige vormen van wraak misschien toch niet mogelijk iets recht te zetten? Of loopt wraak altijd uit de hand?

We vroegen sommige inzenders iets over hun ervaringen op dit gebied te vertellen.

Hieronder de verhalen met eventueel een reactie van Roel eronder:
(klik op een verhaal en scroll naar beneden om betreffende verhaal te lezen)


Carolien Roodvoets over vreemdgaan - Artikel
Verhaal 14 "Geluidsopname van haar ex"
Verhaal 13 "Afscheidsbrief van wraak"
Verhaal 12 "Uit de hand gelopen wraak na naaktfoto's"
Verhaal 11 "Waarschuwing ..." (verwijderd op verzoek van schrijfster)
Verhaal 10 "Wraakbrief van een bedrogen Vlaamse"
Verhaal 09 "Lieve vrouwen die behoefte voelen zich te wreken"
Verhaal 08 "Vrouw die verslaafd is aan datingsites"
Verhaal 07 "Ava's achterhoofd" (verwijderd op verzoek van schrijfster )
Verhaal 06 "Gepaste wraak"
Verhaal 05 "Stel je voor dat-ie morgen belt!" - het verhaal van Sayang met commentaar van Petra van der Loos
Verhaal 04 "Ik pakte een priem"
Verhaal 03 "Mijn afrekening" - het verhaal van een 16-jarige halfwees
Verhaal 02 "Wraak op haar, nu het omgekeerde"
Verhaal 01 "Mijn wraak achtervolgt mij" -van een vrouw die het hem heftig betaald zette ( en haar advies voor vrouwen met een getrouwde minnaar)

Wie volgt, met zijn of haar ervaring op dit gebied?
Mail naar roelvduijn@planet.nl

Terug naar Liefdesverdriet Introductiepagina

Mijn wraak achtervolgt mij

Na 2,5 jaar strijd kapte ik met de relatie met een getrouwde collega. Het was van mijn kant echte liefde: dat is zeker. Maar ik moest dit doen.
Na een week smste ik hem hoe het met hem ging, omdat het met mij erg slecht ging en ik toch wilde horen dat hij het ook slecht had. NIET om de relatie weer nieuw leven in te blazen.
Hij had 's avonds een vergadering en hij smste mij dat ik dan wel even kon bellen. Ik moest die avond werken en belde hem in de auto.
Hij was boos en zei dat ik moest opzouten uit zijn leven en gooide de hoorn neer.

Ik belde hem een minuutje later, maar zijn telefoon stond uit. Daarop werd ik zo boos dat ik hem de hele avond heb geprobeerd te bereiken. Hij nam niet op, na elke klant die ik bezocht had, belde ik en zei dat hij dit niet kon maken en dat ik ook verdriet had. Ik sprak in dat ik hem wilde ontmoeten bij zijn huis, om half elf savonds.
Om half elf stond ik voor zijn huis.
Alles was donker en hij was er niet. Ik liep om het huis en opeens ging er een gordijn omhoog en stond voor het raam zijn vrouw.
Ze deed de deur open en daar stond ik: oog in oog met haar, die ik alleen uit verhalen kende.
Ik zei dat ik met haar man had afgesproken en dat hij er niet was. Natuurlijk vroeg ze wie ik was en liet me binnen.
Dit was het moment dat ik alles vertelde. Zij wist van niks. Al die jaren had ze een vermoeden gehad, maar steeds had hij ontkend. We dronken een glaasje wijn samen en hadden een raar gesprek. Het was alsof daar totaal iemand anders zat in die vreemde keuken, niet ik.

Ik ben weggegaan voordat hij thuis kwam. Ik had een goed gevoel had ik. Want ik had iets rechtgezet. Eindelijk was er iets gebeurd en was ik in de openheid getreden. Ik had altijd gezegd dat hij zijn vrouw moest inlichten, maar hij wilde haar dit niet aandoen. Ze hadden drie kleine kinderen. Achteraf weet ik natuurlijk dat dit het bekende verhaal is.
Hij belde mij in de auto en vroeg waar ik was. In de auto, zei ik. Maar waar dan? In de auto herhaalde ik.

Toen vroeg hij of ik bij zijn vrouw was geweest en ik zei ja. Je begrijpt dat dit als een bom insloeg. Hij beschuldigde mij overal van en bedreigde me: mij, de vrouw tegen wie hij eens zei dat hij niet zonder haar kon.
Naarmate de nacht vorderde voelde ik mij steeds beroerder.

De volgende dag smste hij mij dat ik onze relatie en die van zijn vrouw en hem kapot had gemaakt en hij mij nooit meer wilde zien of horen.
Ja,daar zit je dan. Alleen. We hebben nog wel contact gehad in  de maanden daarna. Hij zegt nog steeds dat hij van me houdt, maar bij zijn vrouw blijft. Ik weet dat het erg slecht met hem gaat - hij is manisch depressief. We hebben twee maanden geleden afscheid van elkaar genomen.

Hij haat me, omdat ik alle mogelijkheden om nog met mij om te gaan geblokkeerd heb door mijn actie. Zegt hij. Dat is zijn wraak, denk ik.

Volledig doorgeslagen

Ik heb in mijn leven nog nooit iemand verraden en al helemaal niet mijn beste vriend en maatje. Ik begreep en begrijp nog steeds niets van mezelf en ook na een jaar nog steeds niet. Ik denk dat ik mezelf zo heb laten kwetsen en mijn trots zo'n knauw heeft gehad in die twee-en-een-half jaar dat ik volledig ben doorgeslagen en blind van verdriet was, Omdat ik mijn eigenwaarde volledig kwijt was geraakt en de strijd verloren had.

Ik heb hem onlangs nog mijn dagboeken en allerlei spullen, die ik nog van hem had, toegestuurd met de vraag of hij die wilde vernietigen. En een hele lange brief met mijn visie op wat er gebeurd is en dat ik een goed mens ben en een dijk van een vriendin voor hem ben geweest. En dat ik ophoud met mijn excuses te maken. Ik kan er niet meer tegen vechten.

Ik had echt de wens om een dodelijke ziekte te krijgen en te mogen sterven. Ik, die zo levenslustig en vrolijk in het leven stond.
Nu, na bijna een jaar en een nieuwe lente lijkt het wat beter met mij te gaan. Maar een nieuwe relatie?

De wraak, die ik getroffen heb, zal mij voor de rest van mijn leven blijven achtervolgen. Ik walg van mezelf en vind het moeilijk mezelf te vergeven. Ik was toch zelf zo dom om op hem verliefd te worden?

Maar hoeveel weerstand kun je nog bieden als je vlinders hebt en hij je drie keer per dag belt om je te vertellen hoe belangrijk je voor hem bent? Dat zijn wereld instort als jij verdwijnt uit zijn leven: hoe vaak zegt iemand dat tegen je in je hele leven?

Evengoed vertrekt hij zomaar, zonder nog iets van zich te laten horen.
Een beste kerel die mij nog vertrouwen kan geven in de liefde. Ik geloof er niet meer in.

Petra van der Loos, Eindhoven

Reactie van Roel

Lieve Petra,

 wat goed van je dat je dit voor ons opgeschreven hebt. De behoefte aan wraak speelt bij liefdesverdriet vaak een rol, wanneer een van de twee meent dat hij onrechtvaardig gedumpt is.

Ik vind dat je wel erg streng tegen jezelf bent. Je heb echt geen reden om van jezelf te walgen.

Hij  was toch zeer grof tegen jou geweest, door te zeggen dat jij moest opzouten uit zijn leven? Terwijl jij een dijk van een vriendin voor hem geweest was?

Je bent een keer uit de band gesprongen. Door woede, die wel gerechtvaardigd was. Of je het op deze manier moest doen weet ik niet, maar het is begrijpelijk. Jij was niet erkend als degene die je voor hem geweest was. je hebt zeer oprecht van hem gehouden.

Je zegd van jezelf, opmerkelijk genoeg, dat je "volledig doorgeslagen" bent. Alsof zijn vrouw een politiefiguur was die jou als verdachte verhoorde. Blijkbaar voelde jij je schuldig en kwaad tegelijk en dan is het niet vreemd dat er iets ontploft.

 Maar je moet bedenken dat hij zelf de bom gemaakt heeft, die in die keuken ontplofte. Op het moment dat hij, met zijn optreden, jou tot brandende lont gemaakt had.

Hij was zelf de dader.

Was het niet ook dat hij jou illusies gegeven heeft?

En geen keus gemaakt heeft en jullie beiden eigenlijk belazerd heeft?

Dankjewel,je hebt ons aan 't nadenken gezet; maar ik vind wat je gedaan hebt zeker niet schandalig. Maar menselijk.

Knap alsjeblieft niet zo op jezelf af! Jouw liefde is zeer waardevol geweest. Daarop kun je trots zijn.

Ik zou er graag met je over verder praten, maar nu, aan het eind van een dag vol onderzoek en cijfers (terwijl buiten de zon heerlijk scheen) ga ik aan mijn bed denken.

Kop op, Petra!

Tot een andere keer, hartelijke groet van

Roel



Advies voor vrouwen met een getrouwde minnaar

Tenslotte mijn advies. Bedenk dat zo'n relatie met een getrouwde man altijd heel complex is.
Het overkomt je.
Eerst is er de spanning, je denkt dat je het allemaal wel aankunt. Het is een heerlijk spel en je bent zó verliefd en hij ook natuurlijk. Je krijgt smsjes en telefoontjes op de meest rare momenten en je zelfoverschatting neemt een vlucht. Zijn vrouw is een sukkel en jij bent de mooiste en de spannendste vrouw in zijn leven. En of hij nou wel of niet bij zijn vrouw weggaat is nog niet belangrijk, wat hij ook zegt.

Na een paar maanden weet je best al wel dat dit een dramarelatie is en dat je er beter mee kunt stoppen, maar ja deze relatie is zó bijzonder.
Het is heel anders dan bij anderen die overspel plegen: "wij houden echt van elkaar".
Je wringt je in allerlei bochten om de nummer 1 te zijn of te worden en je geeft veel te veel van jezelf aan hem. Daardoor voelt hij zich ook steeds bezwaarder om er een punt achter te zetten en houdt ook echt wel van jou. Maar een keuze maken lijkt onmogelijk.
De meeste mannen zijn niet bereid om hun gezin te verlaten en zelf kies je toch ook niet?

Er treedt een intense verslaving op. Je denkt dat je echt niet zonder hem kunt en hij natuurlijk niet zonder jou. Dat zal hij ook nadrukkelijk beamen.
Hij zegt dat hij het liefst een moslim zou willen zijn en van beide willen houden, maar ja dat pikt zijn vrouw niet. En voor je het weet ben je een tijd verder.
De heel gelukkige momenten wisselen zich af met wachten in depressieve toestand. Je raakt je ziel kwijt en het lijkt of je deze aan de duivel hebt verkocht.

Inmiddels wil je omgeving er niets meer over horen en je raakt ook nog eens geïsoleerd. Je zit alleen op feestjes en met de feestdagen en je leidt een schijnbestaan. Maar je gaat winnen! Denk je.
Ik begrijp alle vrouwen die het overkomt, maar kan ze maar één raad geven: kap ermee. Tenzij alle partijen het ermee eens zijn en je in alle eerlijkheid een driehoeksrelatie kunt vormen.
Ik had dat misschien best wel gekund, maar daarvoor moet er wel een goede en eerlijke start zijn.

Een gewone liefdesrelatie verbreken kost je al je energie. Een relatie als deze verbreken maakt je leven kapot en neemt zelfs energie die je niet bezit.
Ik denk dat dit komt door de oneerlijke vorm van de relatie. Je hebt geen idee waar je aan begint, ik geloof niet dat er iemand is die dit bewust aangaat.
En toch ben je volledig bij je verstand zal iedereen zeggen. Waarom het dan toch zoveel gebeurd? Het bekende "hoofd en hart"verhaal, die rare tegenstelling.

Er is een boek dat ik erover gelezen heb na de breuk. Ik herkende er heel veel in. Het ontneemt je alle illusies over hoe jij denkt dat het bij jullie gegaan is, nou echt niet anders dan bij anderen.

En voor alle vrouwen: 3% van de mannen verlaat zijn gezin uit eigen beweging voor een andere vrouw of man.
En zou jij nou net één van die 3% getroffen hebben! Natuurlijk!

Er zou een speciale therapie moeten komen voor deze vrouwen en die zou je moeten laten zien dat het anders kan en dat er mensen zijn die je steunen en je niet veroordelen. Je moet je anoniem kunnen aanmelden en de begeleiding moet denk ik intensief zijn. Maar dat zal moeilijk te realiseren zijn.
Afkickcentra misschien.

Petra

Terug naar Liefdesverdriet Introductiepagina