Ik pakte de tram, diezelfde avond van de dag waarop het weer aan gegaan was tussen Vijgje en mij. Ik kon niet wachten tot zaterdag, bijna een week. Ongeduldig was ik en ik gokte. Dat ik met een verassend bezoek haar, bij onze nieuwe start, blij zou maken.

Toen ik binnen kwam was zij misselijk, ze had te lang fitness gedaan.

Ik vertelde haar op de bank, op de schone sprei, dat traumaverwerking door therapie heel goed werkt en dat het misschien iets voor haar was. Maar zij antwoordde teruggetrokken dat zij wel eens met positief denken voor de spiegel geoefend had en dat dit niets voor haar was.

"Tijd nodig", meende zij. "Komt alles goed. Eerst eindexamen. De omstandigheden moeten goed worden."

Ik kap, nam ik me voor. Ik zei dat ik het te weinig vond om haar maar éénmaal per week te zien.

"Ik mis jou dan en zou je minstens twee maal per week willen zien."

"Alle mensen zijn verschillend. Iedereen die een LAT-relatie heeft, doet dat één maal per week".

"Het kost je geen tijd. Ik zit rustig bij je te werken en we kijken elkaar af en toe aan."

"Dat past niet", antwoordde zij bleek, "in mijn plan-program. Jij wilt vaker, maar jij moet respect hebben voor mij. Jij hebt ambitie om mij te hebben. Jij waardeert mij niet."

Zij had nu ook geen tijd en zij was er niet aan gewend dat iemand onaangekondigd langs kwam. Of kwam ik haar soms controleren? Dat was niet netjes. Eh, was zij vroeger ook wel bij mij zomaar langs gekomen? Dan was dat ook onbeleefd van haar geweest.

Ik vroeg haar zich ook terug te trekken uit de relatie-website, net als ik, voor de duidelijkheid. Hoe kan je een man zoeken als je er één hebt?

"Jij maak droek", antwoordde ze, naar de muur boven de nieuwe computer kijkend.

Morgenochtend moest zij vroeg naar haar werk.

Zij ging douchen, daar zou zij van opknappen.

Ik bleef in de kamer achter en voelde mij koud. Je moet, siste het glazen tafeltje mij toe, iemand opbellen die van je houdt om uit te leggen hoe lam je je voelt. Naar de buurvrouw die je wel eens raad geeft of naar je beste vriend.

Waarom ging ik eigenlijk niet direct weg? Om deze dag, die zo mooi begonnen was, overwoog ik, niet direct te verpesten. Je moet vechten, raadde de antieke hangklok me aan.

Ik hoorde haar vanuit de douche naar de badkamer gaan. Zij borstelde, voor de spiegel, haar haar. Zwijgend, slechts onderbroken door het gezoem van de krultang. Ik ging dwars op het bed liggen en voelde mij opgedraaid in de tang.

Wij gingen slapen.

Zij lag apart, haar ellebogen aan weerszijden van haar hoofd naar buiten stekend. Ik durfde haar niet aan te raken.

"Ik excuseer mij als ik misschien zal gaan snurken", zei zij.

Dat zegt zij, dacht ik, om mij te verwonden. Zij wist toch hoeveel ik van haar symfonische, wilde neusconcerten in de nacht hield? Dat die voor mij het hoefgetrappel, het hoorngeschal en ook de kanonnen waren, waarmee eens de Seldzjoeken de Bosporus overgestoken waren en in 1453 Byzantium geteisterd hadden?

Ik lag te rekenen. Ja, zag ik, zij had in haar brute wilskracht om het diploma te halen een deal gemaakt: zij haar scriptie, ik de relatie. En deze jongen had in zijn blinde verliefdheid daarmee ingestemd?

Zodra zij een hand bewoog en de boombladeren in het vroegste ochtendlicht voor het raam glansden, gooide ik het eruit. Op gedempte toon, bang voor het slapende kind achter ons.

Nu had ik besloten het uit te maken.

"Vijgje, zo kan ik niet met je leven. Ik kies niet voor een verhouding zonder spontaniteit. Ik kies niet voor een relatie waarin het verlangen maar van één kant komt."

"Puh-tuh-puh-tuh-puh-tuh", bauwde zij na. "Bekhien weer".

Zij stelde voor naar de grote kamer te gaan, om daar te praten. Zij was zeker bang voor een ruzie, vanwege Mahmud.

"Jij heb geen respect voor mij en mijn droek werk." Zij benadrukte dat zij met haar foto op de relatie-website slechts vriendschap zocht. knipoog.

Lange, sprietige vingers van de zon speelden door de kamer, van mijn bank naar haar bank.

"Ik ben heus gastvrij", verdedigde zij zich.