|
Zij belde. Had het niet gelezen. Ging het lezen. Belde niet terug. Ik dacht: ik maak een fout als ik haar bel, maar draaide vervolgens met droge tong haar nummer.
"Wat is je reactie?"
"Je bent niet anders dan wat ik heb andere meegemaakte mannen. Eigenlijk ik ben mijn toekomst aan het bepalen en heb ik geen tijd voor liefderelatie."
Ik gromde dat ik, sorry, dan verkeerd was. Een andere persoon aan de telefoon verwacht had. Ik legde de hoorn neer.
De eerste woorden van een nieuwe, woedende e-mail aan haar schoten me te binnen. Geplukt had zij me. En wat was mijn buit? Mijn dromen. Ik verstuurde niets.
De volgende dag kreeg ik een lange e-mail en ze belde me. Zij had in boosheid gesproken, verontschuldigde zij zich. Om twee redenen kon zij vrijdagavond niet komen. Zij wilde Mahmud niet te lang alleen laten en in mijn huis een lang weekend was haar te lang: dan kreeg zij het benauwd.
Maar zij beloofde mij dat wij elkaar nu ook een dag en een nacht in de week zouden zien. Bovendien zou het een goed idee zijn als Sarafina en ik bij haar nieuwe praktijk zouden gaan wonen. Dan zouden we elkaar dagelijks zien.
Dus ging ik naar haar en de volgende dag bezochten we De Baarsjes, een stadsdeel met veel Turken. En de Turkenmarkt in Bos en Lommer, om te kijken waar zij het best haar praktijk zou kunnen openen.
In een koud Turks café stelde ik haar bij penirle pide, deeg met kaas, voor dat we een week van huis zouden ruilen, zodat zij voor Alisa en ik voor Mahmud zou zorgen. Dat lachte zij ongelovig weg.
"Zal ik betalen?" vroeg zij. Ik rekende af, terwijl zij nog met de man achter de toonbank in haar taal napraatte over de Turken in de buurt. "Later betaal jij wel", zei ik op straat. Zij vond de Turken in deze buurt ouderwets en macho. "Ik wil mijn praktijk toch liever meer dichtbij het centrum van de stad open maken."
Ik werd nu haar financieel en juridisch adviseur.
Ik schreef brieven voor haar en probeerde dat de lastige tandartsenbaas, voor wie zij gewerkt had, haar honorarium te laten uitbetalen. De man had veel buitenlandse tandartsen in dienst, die hij na korte tijd weer ontsloeg en dan vergat hun verdiensten van de laatste maanden te betalen. Woedende collega's van haar beten hun tanden met juridische produres stuk op hem. Maar Vijgje bedacht iets slimmers.
Ze had eens gemerkt dat hij er belangstelling voor had haar een behandelkamer te verhuren en zij stelde hem nu in het vooruitzicht dat zij dat, met een forse huur, zou kunnen gaan doen. Ik hield hem namens haar met gewichtige e-mails aan het lijntje.
Omdat zijzelf, volgens haar feestelijke smoes, haar moeder en haar broers op bezoek kreeg en geen tijd had. Mij vroeg zij om met hem te praten. "Vertel hem maar dat mijn hele familie trots op mij is en het zo blij met mij viert, dat zij mij geen uur kunnen missen."
In een donkerblauw pak onderhandelde ik met hem in een sjiek hotel op de Dam. Wanneer zou zij gebruik gaan maken van die behandelkamer, wilde hij weten. Zodra de details van het contract in orde zijn, beloofde ik.
"Jij houdt mij op dezelfde manier aan het lijntje als wij hem", lachte ik op een late avond tegen haar, aan de telefoon. Zij ontkende. Maar ik beet me op mijn lip: zij zou nog merken hoe zij verstrikt zou raken in het lijntje dat zij voor mij gespannen had.
"Heb jij me vanavond op de tv gezien?", vroeg ik. Die ochtend had ik haar verteld dat ik in een nieuwsuitzending zou zijn, vanwege de opening van oude archieven over mijn politieke verleden. Ze had de televisie net te laat aangezet, jammer.
Ik voerde lange onderhandelingen met de tandartsenbaas. Veelbelovende e-mails en telefoontjes van mijn kant. Op een avond belde zij. Opgetogen. Hij had het geld aan haar overgemaakt. Om haar vertrouwen te behouden was hij, een riant contract met haar verwachtend, al zijn verplichtingen nagekomen.
"Heb je hem goed verteld hoe trots mijn moeder en broers op mij zijn?" vroeg zij. "Natuurlijk", zei ik. "En hoe sterk je broers zijn! Zie je hoeveel succes wij hebben, in onze samenwerking?"
|
terug naar Introductiepagina Liefdesverdriet.info