|
"Ik mis je ook."
"Ja maar, dat is niet je enige gevoel. "
"Dat is waar. Alleen zijn maakt mij ook blij."
Dat kwam natuurlijk ook door haar scheiding, zei ik, en haar gebrek aan uitpraten daarover. Met wie had zij dat nu eigenlijk gedaan? "Het meest met jou. Jij bent mijn dichtbijst vriend."
Dat vond ik weinig, qua uitpraten en vrienden. Zij leek me uitgeput en toch nog lang niet leeg van verdriet en spanning.
De volgende ochtend opende ik mijn ogen in de geheime kamer. Ik keek in haar bruine ogen en rook haar oksel, stopte mijn neus erin. Ik moest vroeg naar Rotterdam, voor een radio-uitzending over mijn boek over liefdesverdriet, en had geen zin.
We kwamen gelijk klaar, voor het eerst. Buiten de tunnel vrijen is nog lekkerder.
"Ik weet hoe jij mij kunt helpen", zei ik. "Door af en toe iets met Sarafina te doen. Wil je dat?"
"Ja. Zoals gisteravond, toen jij en zij op de computer keken voor een vakantie in Londen?"
Ik vroeg haar nog even alleen uit te slapen en dan, nadat ik vertrokken was, met Sarafina te ontbijten. Maar zij had zij geen tijd. Ik zei niets. Ze ging met mij samen op de tram, naar het Centraal. Zij op de bus naar Zaandam en ik op de trein.
Maar we zouden met z'n vieren Sinterklaas gaan vieren, troostte ik me. 's Nachts droomde ik dat Vijgje tegen me zei dat ik dik was.
Het volgend weekend was ik met Sarafina bij Vijgje en Mahmud. We aten gezellig met zijn vieren aan tafel en ook de kinderen praten er op los. De reis naar Londen: dat gaat gezellig worden, verwachtte Vijgje.
We gingen even samen op de zalmkleurige bank. De televisie, opperde zij.
Nee, ik haalde uit mijn groene rugzak een gekreukelde map met oude e-mails van haar. Aan mij. Uit onze begintijd. Bevend van opwinding had ik ze gevonden, onder een grote stapel oude papieren. "Ik ben echt gek op jou" en "veel xxxxxxxxx. Je vrouw Vijgje." Volmondig had zij toen geschreven! Recht uit het hart! Vijgje lachte verlegen, ze vluchtig bekijkend.
"Het is net alsof zij toen meer van mij hield dan nu."
"Nee hoor, dat is niet zo."
Gniffelend vertelde zij dat haar moeder haar aangeraden had in te gaan op de Turkse tandarts, ook uit Zaandam, die avances naar haar maakte.
"Dat zou zij ideaal vinden", zei Vijgje. "Maar ik weet het hen hoor. Turkse mannen hoe zijn dominant."
Voor het slapen gaan opende zij, toen ik erom vroeg, een plastic portefeuille waarin haar bul zat. Zij had hem die ochtend bij het onderwijsbureau afgehaald, want de feestelijke uitreiking had ze vermeden. De cijfers stonden als een erewacht in het gelid. De vette zeven voor het scriptie deed mijn ogen knipperen.
"Het betekent voor me niets", zei zij, de armen over elkaar. Wrokkig. "Het diploma wat ik in Antalya heb gehaald dat voor mij blijft dilpoma.
|
terug naar Introductiepagina Liefdesverdriet.info